රට බබලන ආදී ශීෂ්‍ය /ශිෂයාවන්

රත්නපුර ෆර්ගසන් උසස් බාලිකා විද්‍යාලයෙන් ඉගෙනුම ලබා අධ්‍යාපන පරිපාලන විභාගය සමත්ව දැනට සබරගමුව පළාත් අධ්‍යාපන දෙපාර්තමේන්තවේ සහකාර අධ්‍යාපන අධ්‍යක්ෂිකාවක් ලෙස කටයුතු කරන හිරෝෂි ගුණවර්ධන මිය අප විද්‍යාලයට

Badra Kamaladasa at her office after assuming duties at a simple ceremony.

The new Director-General of the Irrigation Department Badra Kamaladasa 

Another male bastion falls. For the first time ever, in 112 years, the Department of Irrigation will be headed by a woman.
Engineer Badra Kamaladasa, 57, signed the book at 7.40 in the morning on Friday and reported to the Secretary of the Irrigation and Water Resources Management Ministry, Ivan de Silva, that she is taking up duties as Director-General (DG).

Portraying her well-grounded values which have helped thousands of farmers across the country in this vital sector, there was no tamasha, pomp or pageantry, as she in all simplicity sat in the chair that 32 men have occupied before.

The transition was marked only by the lighting of the traditional oil lamp and distribution of kiribath, that too brought by Badra, among her dedicated staff.

For Badra, who has made numerous arduous trips out of Colombo, to clamber over rocks to peer at a dam, for dams have been her forte or walk through muddy fields to see irrigation channels, it is a natural progression of her 33-year career at the Irrigation Department.

Setting her sights on the topmost post never occurred to her, as she went about her daily work, meeting not only most of the 5,000 men and women who formed the cadre of the department but also thousands and thousands of farmers. Of the 240 engineers in the department there are only 60 women.

It is a reticent Badra that Sunday Times� met last week. Gentle prodding reveals her childhood. The eighth in a family of 13 (there are only two girls amidst all the boys), Badra as a little girl studied in schools in Ratnapura including Alupola Vidyalaya, being taken along by her parents whenever they went on transfer.

Her father was a Headmaster and her mother a teacher. From Grade 5 to the Ordinary Level, Badra whose “hobby” was mathematics, studied at Ferguson High School at Ratnapura, later moving to Dharmapala College at Pannipitiya and finally sitting the Advanced Level (AL) examination from Seevali Central College, Ratnapura.

“My pet subject was math,” says Badra, recalling how when she got the textbooks for the new year, she would grab the mathematics book and do all the sums, long before she was taught by her teacher. The environment at home was also math, with “Loku Aiya teaching all the younger ones math”.

There was never any doubt about what she would take up at the ALs. Two of her brothers were already engineers and biology was never an option, she smiles.

So it was to do engineering that she entered the University of Moratuwa way back in 1974, where in her batch of about 150, there was only a handful of women, 12 to be exact. University was also the place where she met her soul-mate, another engineering student, Nishantha Kamaladasa, whom she married once they both passed out from campus.

Nishantha is the Chief Executive Officer of the Distance Learning Centre, having secured a management degree over his engineering qualification.

Now the parents of three grown-up sons, the eldest following them and taking to materials engineering, the second studying medicine in Russia and the third psychology at an institution in Colombo, Badra’s life is fulfilled.

Memories flow of how she worked six months at the Urban Development Authority soon after passing out as an engineer.� Then it was a choice between coast conservation and irrigation, both of which she loved. She was 25 years old and the balance tilted in the direction of the latter.

Badra on a field trip in a tractor

It was meant to be, says Badra with all humility. Working for a few years in Galle on the Gin Ganga scheme and Moneragala, although she came to the Head Office, the outstation trips took her to the far corners of the country.� She was not only game but also agile at climbing trees and walking the difficult route, growing up among so many brothers.

“I was, however, able to do my duty because Nishantha’s family came to the fore to take care of my children while I was out,” she says with deep gratitude to her in-laws. Her role models have been her mother, mother-in-law and a Ferguson Principal, Pearl Perera.

Those were also the days when on long trips, going into interior villages, toilets, especially for the womenfolk were a scarce commodity. “But now that has changed,” she is quick to point out, adding that the farmers are also very knowledgeable and they will not accept whatever is said, without questioning it closely.

Badra’s passion comes out strongly when she explains that most people in Colombo do not know the value of water – how important it is to those living outside.

“Those out of Colombo, view water in a different manner. For two-thirds of the people, their livelihood depends on water. If there is no water, their lives are over,” says Badra. “For us it would be like losing our jobs.”

That’s why Badra sees the irrigation systems not just as something made of earth and concrete – but “living beings”. Most people will see tank bunds as “pas gadak” (a mound of soil) but not Badra. Whenever she sees water flowing through a new irrigation system, the tender shoots of paddy or golden-eared paddy bent heavily in the wind, her cup overflows and she exults in a deep sense of satisfaction.

“These feelings,” according to this veteran woman engineer, “are not exclusive to me. Everyone in this department feels the same.”
Paying tribute to all those who have toiled silently to make the Irrigation Department what it is today, she says they look after irrigation schemes like their own babies.

Many people think that irrigation is just supplying water for agriculture, she points out, attempting to clear the picture. “We, however, cater to all water requirements in the villages, tackling the water supply, flood control issues, environmental concerns and ground water enhancement.”

Badra talks of a serious lifestyle change in the villages that she has seen over her long career. “Whereas earlier there were not many women farmers, now there seems to be quite a number,” she says adding that most Farmer Organizations, however, have only a few women members.

More women are taking to farming because they may be widowed or their husbands have migrated to towns to work, she says, explaining that though there has been no census, she and her colleagues “see a lot of women farmers”.
With her mind set on empowering these women farmers at the grassroots level, Badra as Director-General of Irrigation will also guide the strategic planning of the department and help in decision-making at policy level.

Coincidentally, re-structuring of government institutions including her department is also due and she will act as facilitator.
What of the future? “Big changes may be afoot,” murmurs Badra, without delving into detail.

 

  Pradeep Rangana

Pradeep Rangana became a household name after being singled out as the chosen one among many music lovers of the country. With immense talent, good looks and a charming smile the famous young vocalist joined Art & Soul to shed light on his future endeavours.

 Full name: Pradeep Rangana Abeysinghe

Date of birth: November 12, 1983

Age: 24

Schools: Ferguson High School, Ratnapura and S. Thomas' College,

Bandarawela

Family: Father - Y.M. Abeysinghe (Businessman),

Mother - Chandrani Abeysinghe,

Elder sister - Susitha Sanjeewani,

Younger sister - Nisansala Sewwandi

Favourite singer: Kasun Kalhara

Favourite song: I like my songs now so it's Mal Warusawae Api Themuna

Favourite food: Sprats

Favourite slogan: Believe in what the

Buddha said

Address: 3/4, Temple Road, Weralupa, Ratnapura

81-year-old Neranjani Ramadasa has the record of being the mother who produced the highest number of doctors in the province- all her four children are doctors.

Neranjani, who is a retired teacher of Malwala Maha Vidyalaya Ratnapura, said her four children from their childhood were studious. "I and my husband who was also a teacher did not push them for studies", she said recalling the four - a boy and three girls - were going to school with her, where she taught at the primary section of Malwala Maha Vidyalaya.After their primary studies they entered Ferguson Girls High school and St. Aloycious school in Ratnapura for their secondary education.

"My son Dr. Rahula Ramadasa is at the Ratnapura Hospital, my second daughter Dr. Sarangi is attached to the Blood Bank at the Ratnapura Hospital, my third daughter Dr. Kamani is serving at the Welisara hospital and the youngest in the family Dr. Udayangi is a Consultant Physician at Kahawatta Base Hospital", she said.

"My husband and I always taught our children human values while explaining to them what is right and wrong. We really showed them the path and let them walk that extra mile to achieve their own goals in life. We were able to teach the lesson of life not only to our children but thousands of other children who we taught in the schools where we were.

I know that many of them are also doing well. I am so proud", tears glistened in her eyes.

රෝසි සේනානායක
පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී කොළඹ දිස්ත්‍රික්කය

 එක්සත් ජාතික පක්ෂය සහ UNF සන්ධාන සාමාජික

                                          

උපන්දිනය:	1958-01-05
ස්ත්‍රී පුරුෂ භාවය:	ස්ත්‍රී

 අධ්‍යාපන තොරතුරු

පාසැල:	ෆර්ගියුසන් උසස් බාලිකා විද්‍යාලය
ප්‍රථම උපාධිය:
පශ්චාත් උපාධිය:

 පාර්ලිමේන්තුවේ සිටි වාරයන්

කාල වකවානු	පක්ෂය හෝ සන්ධානය
2010-04-22 සිට අද දක්වා	එක්සත් ජාතික පක්ෂය, UNF,

               

ඉගෙන ගන්න වයසේ දී මං ඉස්කෝලේ ගියේ උගන්වන්නයි

වඩමාරච්චි වඩහින්දු බාලිකාවේ හිටපු විදුහල්පතිනි

ලෝකනායකී කුමාරස්වාමි

වඩමාරච්චි” කියන විට තවමත් අපේ සිහියට නැගෙන්නේ යුද්දෙ විතරයි. ඒත් අදින් දසක කිහිපයකට එහා අපේ රටේ උතුරු කොනේත් තිබුණේ සතුටින් සාමයෙන් පිරුණු සුන්දර ජනදිවියක්.

සිංහල, දෙමළ, මුස්ලිම් කිසිම ජාති ආගම් භේදයකින් තොරව උතුරෙත් දකුණෙත් මිනිසුන් සහෝදරත්වයෙන් බැඳී හිටි ඒ කාලෙ හරියට හීනයක් වගේ මැකී ගියෙ යුද්දෙ නිසා. දැන් යුද ගිනිදැල් නිවී ගිහින්. සතුට සාමය උදාවෙලා. උතුරේ වගේම දකුණේ ජනතාවගෙත් සිත් තුළ සාමය, සෞභාග්‍යය පිළිබඳ අලුතින් පැතුම් බිහිවෙලා. එදා වඩමාරච්චියේ තිබුණු හොඳම බාලිකා පාසල වඩහින්දු බාලිකා විද්‍යාලය.

ලංකා මාතාවට දක්ෂ වෛද්‍යවරියන්, ඉන්ජිනේරුවරියන්, විද්‍යා ගණිත ආචාර්යවරියන් වගේ සම්පත් රැසක් දායාද කළ වඩහින්දු බාලිකා විද්‍යාලය තවමත් එදා වගේම තම තත්ත්වය රැකගන්න සමත්වෙලා තිබෙන බවයි එහි හිටපු විදුහල්පතිනිය කියන්නේ.

ශ්‍රී ලංකාවෙ උතුරු කොනේ පේදුරු තුඩුවේදී ඈ උපන්නේ නවසිය තිස් පහේ පෙබරවාරි මාසේ දහනව වැනිදා. ඈ ලෝකනායකී සිදම්බරම්පුල්ලෙ. වඩමාරච්චි හි වඩහින්දු කාන්තා විද්‍යාලයේ විදුහල්පතිනිය ලෙස සේවය කොට දැන් විශ්‍රාම සුවයෙන් පසුවන ඈ දැන් ඉන්දියාවේ භ්‍රහ්මකුමාරි භාවනාශ්‍රමයේ සාමාජිකාවක්. දැන් ඇගේ දෛනික කටයුතුවලින් මුල් තැන හිමි වෙන්නෙ ඇගේ භාවනානුයෝගීව කල් ගෙවන්නට.

ලෝකනායකී ගේ පියා කන්දයියා සිදම්බරම්පුල්ලේ. ඒ කාලෙ කච්චේරියේ නිලධාරියකු ලෙස රාජකාරි කළා. අම්මා සරස්වතී කන්දප්පා. ඈ හොඳ ගෘහිනියක් වුණත් නැටුම් ගැයුම් වැයුම් දත් කාලයේ හැටියට උගත් කාන්තාවක්.

ලෝකනායකී පවුලේ බාලයා. ඈට වැඩිමල් සහෝදරියො දෙන්නයි ඔවුන් දෙදෙනාම ඈට වඩා තරමක් වයසින් වැඩි නිසා ලෝකනායකීට වැඩිහිටි සුරතලය වැඩියෙන් විඳගන්න වරම් ලැබුණා. සිංහල දෙමළ මුස්ලිම් කොයි කවුරුත් සහයෝගයෙන් සතුටින් ගතකළ සුන්දර ළමා කාලයක් ඒ කාලෙ උතුරෙත් තිබුණා. උතුර - දකුණ යා කළ සුහදත්වයේ මිනිස් බැම්මකින් ඒ කාලෙ ලංකාවේ හැමෝම බැඳී සිටි බව ඈට මතකයි.

තල්වැටෙන් මෙහා ඉදිවුණු පුංචි ඔවුන් ගේ ලෝකය ඒ දවස්වල සතුටින් පිරිලා තිබුණා. වැලි බත් උයමින් මූදු වැල්ලෙ දුව පනිමින් තල් ගස් යට කෙළි සෙල්ලම් කළ හැටි ඈට තවම මතකයි. ආඬි ළිඳෙන් දිය ඇදලා නාලා, දිගු වරලස පිච්චමල් ගවසාගෙන නළලේ කුංකුම තිලක තියාගෙන කෝවිල් ගිය හැටි; පූජා තියපු හැටි ඇය අදත් සිහි කරන්නෙ සතුටින්.

සැබෑ හින්දු බැතිමතුන් ගේ ආගමික පරිසරයක ඔවුන් හැදී වැඩුණත් තම දෙමළ සංස්කෘතියට අනුව නැටුම් ගැයුම් වැයුම් දැරියන්ට උගන්වන්නත් මවුපියන් වෙහෙසුණා. ඇගේ අම්මා මිහිරි හඬින් බැති ගී ගයමින් හාර්මෝනියම් වාදනය කළා. දැරියන් හැමෝම ඊට අත්වැල් අල්ලනවා.

පියා කච්චේරියේ රැකියාව කළ නිසා ඔවුන්ට වරින් වර ලංකාවේ විවිධ ප්‍රදේශවලට යන්නට සිදුවුණා. අක්කලා දෙන්නා යමක් කමක් තේරෙන වයසෙ හිටි නිසා ඔවුන් පේදුරුතුඩුවේ ඥාතින් ළඟ නවත්තලා, බාල දියණී ලෝකනායකී විතරක් කැටුව යන්නට මවුපියන් පුරුදුව සිටියා.

ලෝකනායකී පාසල් යන වයසට එළැඹෙන කොට පියා සේවය කළේ රත්නපුර කච්චේරියේ. ඒ වන විට රත්නපුරේ පදිංචි වෙලා සිටි ලෝකනායකී පළමුවන ශ්‍රේණියට ඇතුළත් වුණේ රත්නපුරේ ෆර්ගසන් උසස් බාලිකාවට. මුල් වසර පමණක් එහි උගත් ඈ දෙවැනි ශ්‍රේණියේදී බම්බලපිටියේ ශුද්ධ වූ පවුලේ කන්‍යාරාමයට ඇතුළත් වුණා. ඒ වෙන විට ඔවුන් වැල්ලවත්තේ පදිංචි වෙලා.

දෙවැනි ලෝක යුද්දෙදි කොළඹට බෝම්බ දාන බවට ඇති වූ බිය නිසා ඔවුන් ආයෙමත් පේදුරුතුඩුවේ පදිංචියට ගියා. ලෝකනායකී පේදුරුතුඩුවේ මෙතෝදිස්ත කාන්තා විද්‍යාලයට ඇතුළත් වුණා. බාලාංශ පන්තිවලදි ඉංගී‍්‍රසි මාධ්‍යයෙන් උගත් ලෝකනායකීට ඒ පාසලේ විශේෂ තැනක් හිමි වුණේ ඇගේ ඉංගී‍්‍රසි දැනුම අනෙක් ළමයින්ගේ දැනුමට වඩා ඉහළ මට්ටමක තිබු නිසයි.

කවි ගායනයට, භාෂා හැසිරවීමට ඈ විශේෂයෙන් දස්කම් පෑවා. පාසල් වැඩටත් ඈ දක්ෂයි. බාල දක්ෂිකාවක් ලෙසත් ඇගේ දස්කම් කැපී පෙනුණා. බාලාංශ පන්තිවලදි ඇගේ දස්කම් නිසාම ඈට ද්විත්ව සාමාර්ථයකුත් ලැබුණා. පහේ පන්තියෙදි ආයෙමත් ඔවුන් කොළඹ පදිංචියට ආවා.

වැල්ලවත්තේ ඇලීතියා විද්‍යාලෙට ඈ ඇතුළත් කළා. වරින් වර කොළඹත් පේදුරු තුඩුවෙත් පදිංචිව සිටි ඈට ද්‍රවිඩ මෙන්ම සිංහල භාෂාවත් ඉංගී‍්‍රසි බසත් හොඳින්ම හසුරුවන්නට හැකියාව ලැබුණා. දෙමළ සිංහල සංස්කෘතීන් දෙකම හොඳින් හඳුනා ගන්නටත් ඒවායෙහි යහපත් ලක්ෂණ ජීවිතයට එකතු කර ගන්නටත් අවස්ථාව ලැබුණා. වරක් මෙතෝදිස්ත පාසලක උගත් ඈට එම ආගම පිළිබඳව යම් දැනුමක් ලැබුණා. ඉංගී‍්‍රසි ජාතික විදුහල්පතිවරියන් හා ගුරුවරියන් ගෙන් ඉගෙනුම ලැබු ඈට බටහිර සංස්කෘතියේ වටිනාකම් හඳුනාගන්නටත් අවස්ථාව ලැබුණා.

1944 දි පියා යළිත් පේදුරු තුඩුවට මාරු වී ගියා. පේදුරු තුඩුවේ අලුතින්ම බාලිකා පාසලක් විවෘත කැරුණේ ඔය කාලේ. ඒ වඩහින්දු බාලිකා විද්‍යාලයය. හයේ පන්තියේ ඉගෙනීම ලබමින් සිටි ලෝකනායකී ඒ අලුත් පාසලට ඇතුළත් කළා. කොළඹදී ලැබු ආභාෂය නිසා ඈ පාසලේ කැපී පෙනෙන චරිතයක් වුණා.

පාසලේ උත්සව පැවැත්වුණු අවස්ථාවල ඔවුන් නැටුම් ඉදිරිපත් කළා. ඒ නැටුම් ඉගෙන ගත්තේ දෙමළ සහ හින්දි චිත්‍රපටි බලලා. පාසලට ඇවිත් ඒ අනුව නැටුම් නිර්මාණය කළා. ඈ පාසලේ අටවැනි ශ්‍රේණියේ ඉගෙනුම ලබන විට පාසලේ පැවැත්වුණු උත්සවයක ප්‍රධාන අමුත්තා ලෙස පැමිණියේ අධ්‍යාපන ඇමැතිව සිටි සී. ඩබ්ලිව්. ඩබ්ලිව්. කන්නන්ගර මහතා. උත්සවය අවසානයේ ස්තූති කතාව පැවැත්තුවේ ලෝකනායකී. එදින ඇගේ කථිකත්වය බොහෝ දෙනාගේ පැසැසුමට ලක්වුණා.

ලෝකනායකී සාමාන්‍ය පෙළ සමත් වෙන කොට යාන්තම් දාහතර විය ලැබුවා විතරයි. උසස් ලෙස විභාගය සමත් වූ ඇයට පියා උපදෙස් දුන්නේ ලන්ඩන් මැට්‍රිකියුලේෂන් විභාගයට සූදානම් වෙන ලෙසයි.

1949 දී ලංකා ගුවන් විදුලි සේවය ඇරැඹීම නිමිති කොට ගෙන ගුවන් විදුලිය මඟින් පැවැත්වූ සමස්ත ලංකා භාෂා ප්‍රවීණතා තරගයේ දමිළ අංශයේ ප්‍රථම ස්ථානය ලැබුණේ ලෝකනායකීට. නවසිය හතළිස් අටේ ලංකාවට නිදහස ලැබුණු දා නිදහස් උළෙලට මුළු රටම පී‍්‍රති වුණා. එදා පාසල් දැරියන් වූ ඔවුන්ටත් එය විශාල පී‍්‍රතියක් ගෙන දුන් දවසක්.

සාමාන්‍ය පෙළ විභාගයෙන් සම්මාන පහක් සහිතව සමත් වූ ලෝකනායකීට විශේෂ වරප්‍රසාදයක් ලැබුණා. ලන්ඩන් විශ්ව විද්‍යාල ප්‍රවේශයට ලිවීමට අවස්ථාව උදා වුණා. දෙමළ භාෂාව, සංස්කෘත සහ ඉතිහාසය යන විෂය තුනෙන් විශ්ව විද්‍යාල ප්‍රවේශයට සූදානම් වුණා. පාසලට යනු වෙනුවට දක්ෂ ගුරුවරුන් නිවෙසට ගෙන්වා පියා ඈට ඉගැන්වූවා. වයස දාසය වන විට ඈ විශ්ව විද්‍යාල ප්‍රවේශය සමත් වුණා. ලන්ඩන් විශ්ව විද්‍යාලයෙන් බාහිර ශිෂ්‍යාවක් ලෙස ලියා කලා උපාධිය ලබා ගත්තා.

ඒ වෙනකොට පියා සේවය කළේ කළුතර කච්චේරියේ කළුතර දෝව පන්සල අසල නිවෙසක ඔවුන් පදිංචිව සිටියා. සිංහල දෙමළ භේදයකින් තොරව ගමේ පොදු වැඩට ඔවුන් සහභාගි වුණා. දවසක් පියා සමඟ දෝව පන්සලට ගිය ලෝකනායකීට කළුතර ඥානෝදය විදුහලේ විදුහල්පතිතුමා මුණ ගැසුණා.

පියාගේ දැනහැඳුනුම්කම අනුව ඔහු ඇගේ සුදුසුකම් ගැන දැන සිටියා. සුදුසුකම් තියාගෙන නිකන් ඉන්නෙ නැතිව තම පාසලේ උගන්වන්නට එන්නැයි කීවා. ඒ ඉල්ලීමට අනුව 1953 ජනවාරි මාසෙ පටන් ලෝකනායකී කළුතර ඥානෝදය විද්‍යාලෙ ගුරු මණ්ඩලේට එක් වුණා. අට - නවය ශ්‍රේණිවලට ගණිතය සහ ඉංගී‍්‍රසි ඉගැන්නුවා. ඊට අමතරව නැටුම් ගැයුම් මේ කොයි දේත් ඈ දරුවන්ට කියා දුන්නා.

පාසල් වියේදීම ගුරු වෘත්තියට පිවිසුණු ඈට දැනුණේ ඈත් පාසලේ ඉගෙනුම ලබන්නාක් වැනි හැඟීමක්. වසර දෙකක් එහි ඉගැන්නුවා. 1955 දී ස්ව භාෂාවෙන් අධ්‍යාපනය ලබා දීමේ වැඩ පිළිවෙළ හඳුන්වා දුන්නා. ඈට සිංහල භාෂාවෙන් ඉගැන්වීමට අපහසු නිසා ඈ යළිත් උපන් ගමට ගියා.

1955 දී ඈ උගත් වඩහින්දු බාලිකාවේ ආචාර්ය මණ්ඩලයට එක්වුණා. තමා උගත් පාසල. හුරු පුරුදු ගුරුවරු වගේම වටපිටාව. ඉතා සතුටින් ඈ දැරියන්ට ශිල්ප ලබා දුන්නා. වැඩි වශයෙන්ම ඈ ඉංගී‍්‍රසි භාෂාව සහ භාෂා ප්‍රවීණතාව ඉගැන්නුවා. පාසලේ උත්සව සඳහා නැටුම් ගැයුම් පුහුණු කළා. නාට්‍ය රචනා කළා. වයලීන වාදනය ප්‍රගුණ කළ ඈ සංගීත අංශයෙන් සිය දැනුම ලබා දුන්නා.

1961 දි ඈ විවා දිවියට ඇතුළත් වුණා. ඒ යෝජිත විවාහයක්. තම්බයියා කුමාරස්වාමි ඇගේ සැමියා එවකට යාපනය විශ්ව විද්‍යාලයේ රසායන විද්‍යාව පිළිබඳ කථිකාචාර්යවරයෙක්. 1961 දී ඇගේ වැඩිමල් පුතු ඉමියන් උපන්නා. ඔහු අද ඇමරිකාවේ කැලිෆෝනියාවේ රසායන විද්‍යාඥයකු ලෙස කටයුතු කරනවා. 1962 දී උපන් දියණිය කිරුබාහරී ඉන්දියාවේ විශ්ව විද්‍යාල අධ්‍යාපනය ලබා දැන් ලන්ඩනයේ පුස්තකාලයක සේවය කරනවා. 1964 දී උපන් ශ්‍රී රංගන් පුතා ඔස්ට්‍රේලියාවේ කැන්බරා නුවර රැකියාවක නිරතව සිටිනවා.

1975 දී ලෝකනායකී අධ්‍යාපන පශ්චාත් උපාධි ඩිප්ලෝමාව ලබා ගත්තෙ පේරාදෙණිය විශ්ව විද්‍යාලෙන්.

ඈ පාසලට පත්ව යන විට සිටි විදුහල්පතිනිය සරවනමුත්තු මහත්මිය වඩහින්දු බාලිකාව අධ්‍යාපනය විනය හා බාහිර කටයුතු අතින් උසස්ම තත්ත්වයට පත් කොට තිබුණා. පාසලේ ශිෂ්‍යාවන් 1500 පමණ. පනහක් පමණ වූ ගුරු මණ්ඩලයත් ශිෂ්‍යාවොත් එක පවුලක සාමාජිකයො වගේ, එකමුතුව බැඳී සිටියා.

පාසලේ නියෝජ්‍ය විදුහල්පතිධුරයට පත්වූ ලෝකනායකී වසර පහක් එම තනතුරෙහි කටයුතු කළා. 1990 දී හිටපු විදුහල්පතිනිය විශ්‍රාම ගත්තා. ලෝකනායකී විදුහල්පතිධුරයට පත් වුණා. පුරා වසර පහක් ඈ විදුහල්පතිනිය ලෙස සේවය කළා.

ඇගේ පාලන සමය වන විට ත්‍රස්තවාදී යුද ගිනිදැල් ඇවිළෙමින් තිබුණා. ඒත් ඇගේ පාසලේ දැරියන්ට විශාල වශයෙන් බලපෑම් එල්ල වුණේ නෑ. එල්ටීටීඊයෙන් පාසලේ රැස්වීම් පවත්වන්න අවශ්‍ය බව පැවසූ විට ඈට ඔවුන්ට විරුද්ධ වන්නට හැකියාවක් තිබුණේ නෑ.

එහෙත් දැරියන්ගේ ඉගැන්වීම් කටයුතු නොනවත්වා ඉටු කරන්නට ඔවුන් සමත් වුණා. පාසලේ දුප්පත් දැරියන්ට ආධාර කරන්නට ඈ විශේෂ වැඩපිළිවෙළක් සකස් කළා. එල්ටීටීඊ තර්ජන හේතුවෙන් අධ්‍යාපන අමාත්‍යාංශය සමඟ කටයුතු කරන්නට අවහිරතා පැමිණියා. අවහිරතා මධ්‍යයේ වුවත් පාසලේ තත්ත්වය නොපිරිහෙලා රැකගන්නට ඈ සමත් වුණා.

1995 දී ඈ සේවයෙන් විශ්‍රාම ලැබුවා. ඒ වන විට අසනීප තත්ත්වයෙන් පෙළුණු සැමියා රැකබලා ගන්නට කාලය කැප කළා. 2002 වසරේදී සැමියාගේ අභාවයත් සමඟම මෙලොව තනිවූ ඈ සිය දරුවන් ගේ සුබසිද්ධිය බලා සැනසෙනවා. දරුවන් තිදෙනා බලන්නට වරින් වර එතෙර යන ඈ 2003 දී දෙහිවල පිහිටි බ්‍රහ්මකුමාරී සංගමයට බැඳී ඔවුන්ගේ වත්පිළිවෙත් අනුගමනය කරනවා.

දැන් ඇගේ දින චරියාවෙන් වැඩි කොටසක් ගතවෙන්නෙ භාවනා කටයුතු උදෙසා. සෑම ආගමකින්ම ඉගැන්වෙන යහපත් අරමුණු පිළිගෙන සැමදෙනා වෙත ආදරය පතුරා ලෝක සාමය ප්‍රාර්ථනා කිරීම දැන් ඇගේ අරමුණයි.

                               

මම කවදාවත් දේශපාලනඥයන්ගෙන් ප්‍රයෝජන අරන් නෑ

එඩ්මන්ඩ් රණසිංහ

ඔබේ සම්පූර්ණ නම?
එඩ්මන්ඩ් වික්‍රමරත්න රණසිංහ
උපන්නෙ?
1930 අගෝස්තු 14 වැනිදා
කොහෙද?
අවිස්සාවේල්ල පුවක්පිටිය.
පියාගේ නම?

දොන් අර්නෝලිස් රණසිංහ. ඔහු ‘බෙලයාර්’ කියන වතු යායේ ප්‍රධාන ලිපිකරු වශයෙන් රැකියාව කළා.

මව?

මේරි රණසිංහ.
පවුලේ සහෝදර සහෝදරියන් කී දෙනා ද?
මාත් එක්ක පස්දෙනයි.
පාසල් ගි‍යේ?

මුලින්ම ගමේ ඉස්කෝලෙට. අද එය කිරිවන්දල විදුහල යනුවෙන් හැඳින්වෙනවා. ඊට පස්සෙ ටික කලකට රත්නපුර ෆර්ගියුෂන් බාලිකාවට ගියා. මොකද, අක්කලා ඉගෙන ගත්තෙ එතැන. අවුරුදු 12 වෙනකම් පිරිමි ළමයින්ටත් එහි ඉගැන්වූවා. අන්තිමෙට ගියේ අවිස්සාවේල්ල ශාන්ත මේරි විද්‍යාලයට.

විශ්ව විද්‍යාලයට එහෙම ගියා ද?
නැහැ.
ඔබ වගේ කෙනෙක් විශ්ව විද්‍යාලයට නොගියා කියලා කනගාටුවක් නැද්ද?

නැහැ. අනෙක මට විශ්ව විද්‍යාලයට යන්න වුවමනාවක් තිබුණෙත් නැහැ. මොකද, එයින් ලබන දැනුම පොත පත කියවලා ලබන්න පුළුවන්. හොඳ පත්තරකාරයෙක් වෙන්න වුණත් උපාධියක් අවශ්‍ය නැහැ. ඒ සඳහා අවශ්‍ය වෙනත් සුදුසුකම්.

වෘත්තියක් වශයෙන් මුලින්ම මොනව ද කළේ?
ගුරු වෘත්තිය තමයි කළේ. මම වග තුම්මෝදර ආණ්ඩුවේ ඉස්කෝලේ ඉගැන්වූවා.
පුවත්පත් කලාවට සම්බන්ධ වෙන්නෙ?

1952 දී. ඒ ලේක්හවුස් ආයතනයෙන්. එතකොට මැතිවරණ සමය. මුලින්ම ඉලෙක්ෂන් වැඩවලට තමයි මම සම්බන්ධ වුණේ. ඊට පස්සේ ‘දිනමිණ’, ‘ඩේලි නිවුස්’, ‘තිනකරන්’, ‘ජනතා’ යන පත්තරවල වාර්තාකරුවකු විදියට වැඩ කළා. පස්සෙ පාර්ලිමේන්තු වාර්තාකාරයකු විදියටත් වැඩ කළා.

‘දිනමිණ’ අලෙවිය ලක්සෙ පැන්නේ ඔබේ කාලයේ නේද?
ඒ 1965 - 70 යුගයේ ධර්මපාල වෙත්තසිංහ දිනමිණ කර්තෘ වෙලා හිටපු කාලයේ. මම එතකොට ප්‍රවෘත්ති කර්තෘ.
ඒ කාලේ ලේක්හවුස් එකේ තිබුණේ ධනපති පත්තර කලාවක්?

ඔව්. මතවාදී වශයෙන් දක්ෂිණාංශිකයි. ලේක්හවුස් එකයි වමයි නිතරම හැප්පුණානේ. 1973 පත්තර ජනසතුව වෙනකම් තිබුණේ එබඳු තත්ත්වයක්.

පෞද්ගලිකව ගත්තම ඔබත් දක්ෂිණාංශිකයි.

වමේ දේශපාලනයත් එක්ක මං හිටියේ නැතිවුණාට මම කවදාක්වත් යූ. ඇන්. පී. කාරයෙක් වුණේ නැහැ. රටට සේවයක් වෙනවනම් මට වාමාංශිකයත් එකයි, දක්ෂිණාංශිකයත් එකයි. වෙන්න ඕනේ මේ දර්ශන දෙකේම හොඳ දේ අරන් අපේ රටට ගැළපෙන වාදයක් ගොඩනඟා ගැනීමයි. ඒ සඳහා පදනම් කරගත යුත්තේ බුදුදහම බවයි මගේ මතය.

ප්‍රගතිශීලි වෙන්නේ වමේ අය විතරයි කියන මතයක් සාමාන්‍යයෙන් අපේ රටේ තියෙනවා නේද?

ඔව්. ඒක වැරදියි. දැන් බලන්න අගමැති ඩි. ඇස්. සේනානායක. එතුමා ධනපති කිව්වට හොඳ මානව හිතවාදියෙක්. එතුමා කොණ්ඩය කපන්න ගියේ කොල්ලුපිටිය හන්දියේ සැලුන් එකකට. (බැස්ටියන් සැලුන්) එතුමා තමන්ගෙ වාරය එනකම් ඉඳගෙන ඉන්නවා. අගමැති කියලා ඔක්කෝටම කලින් කොණ්ඩේ කපාගෙන යන්නේ නැහැ. මොකද එතුමා අනෙක් මිනිහා ගැනත් හිතුවා.

ඩී. ආර්. විජයවර්ධන ගන්න. ධනපති වුණාට ලිබරල් චින්තනයක් තිබුණේ. ඒ නිසා තමයි ජාතික නිදහස වෙනුවෙන් ක්‍රියා කළේ; පේරාදෙණි විශ්ව විද්‍යාලය පිහිටුවන්න මැදිහත් වුණේ. උපාලි විජයවර්ධන වුණත් එහෙමයි.

කොම්පැනි යුගයේදි ලේක්හවුස් එකේ මාධ්‍ය නිදහසක් තිබුණා ද?

ඔව්. අයිතිකාරයෝ ඇඟිලි ගැහැව්වෙත් නැහැ. ආණ්ඩුව ඇඟිලි ගැහැව්වෙත් නැහැ. අපි නිදහසේ වැඩ කළා. එක අතකින් අද තරම් සංකීර්ණත් නැහැනේ ඒ කාලේ.

1964 පත්තර පනතට ඔබ විරුද්ධ වුණා නේද?
ඔව්. විරුද්ධ වුණා. ඒ නිසානේ 1973 දි රස්සාව දමලා ගහලා ගියේ.
ඇයි එහෙම කළේ?

පත්තර ආණ්ඩුව යටතට ගත්තම ආණ්ඩුවේ ඇඟිලි ගහයි කියලා හිතුවා. එතකොට දේශපාලනය එනවා. ඔවුන්ගේ මතය තමයි බලපැවැත්වෙන්නේ.

කවුද ඔබත් එක්ක 1973 දී අයින් වුණේ?
සිසිර කුමාර මාණික්කආරච්චි, එල්මෝ ගුණරත්න යන දෙදෙනාත් අයින් වුණා.
ලේක්හවුස් එකෙන් එළියට බැහැල ඔබ මොනව ද කළේ?

මොනව ද කරන්නේ කියන එක ගැන මං ඒ තරමටම හිතුවේ නැහැ. මම අර්ථසාධක මුදල අරන් ඒක ආයෝජනය කළා. මැණික් පතල්වලට වතුර පොම්ප කුලියට දුන්නා. ඒකෙන් මට කිසියම් ආදායමක් ලැබුණා. මම මාස කීපයක් ආර්. බෝධිනාගොඩ මහත්තයගේ ඉල්ලීමට ‘සිංහල බෞද්ධයා’ පත්තරේ වැඩ කළා. ඊට පස්සේ එස්මන්ඩ් වික්‍රමසිංහ මහත්තයා ‘ජර්නල්’ කියන ඉංග්‍රිසි පත්තරේට කතා කළා. ‘සියරට’ පත්තරෙත් ටික කාලයක් වැඩ කළා. ඔය විදියට කොහොමහරි ජීවත්වුණා. මට ඒ තරමටම ආර්ථික ප්‍රශ්න තිබුණේ නැහැ.

ඔබ පත්තර ජනසතුවට විරුද්ධයිනේ. 1977 දි ජේ. ආර්. ජයවර්ධන බලයට පත්වෙලා ආයෙත් ලේක්හවුස් එක පෞද්ගලික අංශයට දුන්නෙ නැහැනේ. ඉතිං ඒකත් වැරැදියිනේ. ඒ විතරක් නෙමෙයි ඔහු තම පෞද්ගලික ලේකම් වූ ආර්. බෝධිනාගොඩව ලේක්හවුස් සභාපති ධුරයටත් පත්කළා.

ඔව්. ඒක වැරදියි. ජේ. ආර්. පත්තර ජනසතුවට විරුද්ධව පාරට බැහැපු කෙනෙක්. මේකනේ කාරණේ. අන් සියල්ලටම වඩා බලය වැදගත් වුණා. ඔවුන් කිව්වෙ ධර්මිෂ්ඨ සමාජයක් ඇති කරනවා කියලනේ. ඒක කළා නම් අද මේ එල්ලවන චෝදනා එකක්වත් ජේ. ආර්.ට එල්ල වෙන්නෙ නැහැ. දේශපාලනඥයෙක් වුණාම අවංක වෙන්න ඕනැ. සත්‍යගරුක වෙන්න ඕනැ. ඔහුට පාරිශුද්ධ සිතක් තියෙන්න ඕනැ.

ඔබ හිතන විදියට එහෙම දේශපාලනඥයන් කවුද?
ඇයි නෙල්සන් මැන්ඩෙලා. කියපු දේ කරපු ජන නායකයෝනේ.

ඔබ හැත්තෑ හතේදි ආයේ ලේක්හවුස් එකට එනවා?

ඔව්. අයින් වෙද්දි මං හිටියේ ‘දිනමිණ’ නියෝජ්‍ය කර්තෘ වශයෙන්. මම 77 දි ‘දිනමිණ’ කර්තෘ වුණා. ඊට පස්සෙ තමයි ‘සිළුමිණ’ කර්තෘ වුණේ. ඒ දවස්වල ‘සිළුමිණේ’ හිටියේ දහදෙනයි. කීර්ති ගුණවර්ධන නියෝජ්‍ය කර්තෘ, දයාසේන ගුණසිංහ විශේෂාංග කර්තෘ, පී. බී. ඉලංගසිංහ, නන්දසේන සූරියආරච්චි උප කර්තෘ, සුමන ප්‍රේමතිලක, ශාන්ත සේනාධීර ප්‍රවෘත්ති ලේඛක, ගුණපාල හේමචන්ද්‍ර චිත්‍ර ශිල්පි. අද වුණත් ඉරිදා පත්තරේකට දහ දෙනෙක් ප්‍රමාණවත්.

ඔය කාලයේදි මුල් යුගයේ තිබුණු මාධ්‍ය නිදහස තවදුරටත් ඒ විදියටම තිබුණයි කියල කියන්න පුළුවන් ද?

නැහැයි කියලා කියන්න බැහැ. මොකද ලේක්හවුස් සභාපති ඇඟිලි ගැහැව්වෙත් නැහැ. ආණ්ඩුව ඇඟිලි ගැහැව්වෙත් නැහැ. ලේක්හවුස් එක ආණ්ඩුව යටතේ තිබුණට අපි ආණ්ඩුවේ දේශපාලනය ගැන ඒ තරම් තැකීමක් කළේ නැහැ. ‘සිළුමිණ’ පත්තරේ මඟින් ආණ්ඩුවේ දේශපාලනය කරන්න උත්සාහයක් තිබුණෙත් නැහැ. ඒත් සමහරු යම් යම් පැමිණිලි කළා. මං උදාහරණයක් කියන්නම්. අපි ටී. බී. ඉලංගරත්නගේ නවකතාවක් ‘සිළුමිණේ’ පළ කළා. ඒක ඔහුගෙ ගෙදරටම ගිහින් ආරාධනා කරලමයි ලියා ගත්තේ. ඉලංගරත්න දේශපාලනමය වශයෙන් විරුද්ධ පාක්ෂිකයෙක් නිසා ඔහුගේ නවකතාව පළ කරන්න එපා කියලා සභාපතිවරයාට පැමිණිලි ඇවිත් තිබුණා. සභාපති මට කිව්වා, කතාව නවත්වන්න කියලා. මං කිව්වා ඒක කරන්න බැහැ. ඕනෙනම් ඉලංගරත්නට කියලා කතාව කෙටි කරලා අඩු කොටස් සංඛ්‍යාවකින් ඉවර කරන්නම් කියලා.

ඒ කියන්නේ ඔබ සභාපතිගේ කීම ඇහැව්වෙ නැහැ.

ඒක සාධාරණ නැහැනේ. මොකද අපි දෙපැත්තකට වග කියන්න ඕනැ. එක පැත්තක් කතා රචකයා. අපි මේක ඔහුට කියලා ලියව ගත්ත නවකතාවක්. අනෙක් පැත්ත මේ කතාව කියවන පාඨකයා. ඔය කාලෙම වගෙ ලෙස්ටර් ජේම්ස් පීරිස්ගේ ‘බැද්දේගම’ චිත්‍රපටය අළලා ලියැවුණු විචාර නිසා සංවාදයක් ඇතිවුණා. ඒක පළ වුණෙත් ‘සිළුමිණේ'. ඒකත් නවත්වන්න කිව්වා. ඒකනම් ලොකු වැදගත්කමක් තිබුණු ප්‍රශ්නයක් නෙමෙයි. ඒ විදියේ බලපෑම් තමයි ආවේ.

1981 දි ඔබ ලේක්හවුස් ආයතනයෙන් අස්වෙන්නේ මේ ප්‍රශ්න නිසා ද?

උපාලි පුවත්පත් සමාගම පටන්ගන්න අපිට ආරාධනාවක් ලැබෙනවනේ. සාපේක්ෂව ගත්තම උපාලි විජයවර්ධනගෙන් තමයි මට උපරීම මාධ්‍ය නිදහස ලැබුණේ. මොකද ඔහුත් පෞද්ගලිකව නිදහසට බොහොම කැමැති පුද්ගලයෙක්.

ආර්. ප්‍රේමදාස හෝ රොනි ද මැල්ව විවේචනය කරන්න කියලා ඔහු කවදාක්වත් කිව්වෙ නැද්ද?
නැහැ.
පුවත්පත් සමූහිකයක් ආරම්භ කරන්න උපාලිගේ අභිලාෂ වෙලා තිබුණේ මොකද්ද? ඒක වෙළෙඳ අරමුණක් ද? නැත්නම් තනිකරම දේශපාලන අරමුණක් ද?

දෙකම තියෙන්න ඇති. මං නැහැයි කියන්නෙ නැහැ. ඔහුට කිසියම් දැක්මක් තිබුණා, දර්ශනයක් තිබුණා.

උපාලි ජීවතුන් අතර සිටියදීම ඔබ වරක් කර්තෘ ධුරයෙන් අයින් වෙන්න ගියා.

එක වතාවක් ප්‍රශ්නයක් ඇතිවුණා. හැබැයි ඒ උපාලි නිසා නෙමෙයි. ඔහුගේ සමාගමේ අධ්‍යක්ෂවරයෙක් (පේලි මුහන්දිරම්) නිසා. මම අනුමත කරපු ලිපියක් ඔහු තනි මතේට ගලවා තිබුණා. ඒ හේතුව මතයි මම දමලා ගහලා ගියේ. පසුව උපාලි මැදිහත් වෙලා ප්‍රශ්නය විසඳුවා. උපාලි මියගියායින් පසුව ඇඟිලි ගැසීම් ඇතිවුණා. කීප වතාවක්ම මා අයින් වෙන්න හැදුවා. අන්තිමෙට මං අයින් වුණායින් පස්සෙ තමයි උපාලි තෙන්නකෝන් ‘දිවයින’ කර්තෘ වුණේ.

කර්තෘවරයා වගකිව යුත්තේ කර්තෘවරයාටම පමණයි කියන එකයි මම අහලා තියෙන්නෙ?
ඔව්. උපාලි විජයවර්ධන හිටියේ ඒ පදනමේ.
ඔබේ මාධ්‍ය දැක්ම තුළ ජාතිවාදි ස්වරූපයක් මා දකිනවා?
ජාතිවාදි නෙමෙයි, සිංහලයන්ගේ අවශ්‍යතා වෙනුවෙන් අපි පෙනි හිටියා. මොකද, විවිධ බලපෑම්, බලවේග තිබෙනවා අපි දැක්කා.

වරක් ඔබ බෝම්බ ප්‍රහාරයකට ලක්වෙනවා. මොකද්ද ඒ සිද්ධිය.

ඒ භීෂණ යුගයේදී වුණු දෙයක්. ඕවා ඉතිං දේශපාලනඥයන්ගේ වැඩනේ.

ලංකාවේ වැඩිම කර්තෘවරුන් සංඛ්‍යාවක් හදල තිබෙන්නේ ඔබ. ඒක සුවිශේෂ තත්ත්වයක්?

මට එකක් කියන්න පුළුවන්. මං මගේ ගෝළයන්ට කීවේ මේකයි. මං කර්තෘ. හැබැයි ඔයගොල්ලන්ට මට වැඩිය ඉහළට යන්න අවස්ථාව තියෙනවා. ඒ අවස්ථාවෙන් ප්‍රයෝජන ගන්න. මොකද, මමත් කළේ ඒකයි. අද කර්තෘවරු වෙලා ඉන්න මගේ ගෝළයන්, තම තමන්ගේ දක්ෂතාවලින් ආපු ගමනක් මේක.

අද පත්තර කලාව ගැන ඔබ මොකද හිතන්නෙ?

ඒ ගැන මං කතා කරන එක හරි නැහැ. මට යමක් කීහැකි. නමුත් හරි නැහැ. හැබැයි පොදුවෙ ගත්තම අන්තර්ගතය කෙරෙහි තියෙන අවධානය අඩුවෙලා තාක්ෂණය කෙරෙහි තියෙන අවධානය වැඩිවෙලා තියෙනවා. මං හිතන්නෙ ඒක නරකයි.

දේශපාලනඥයන් ඉතාම අඩුවෙන් ඇසුරු කළ කර්තෘවරයා ඔබ කියලයි මං හිතන්නෙ?

ඇසුරු නොකළාම නෙමෙයි. මං අයි. ඇම්. ආර්. ඒ. ඊරියගොල්ල, ගාමිණි ජයසූරිය වගේ දේශපාලනඥයන් ඇසුරු කළා. පොදුවෙ ගත්තම දේශපාලනඥයන් ගැන මගෙ එතරම් ප්‍රසාදයක් නැහැ. ඔවුන් බලය අනිසි ලෙස පාවිච්චි කරන පිරිසක් ය කියන හැඟීම මට තියෙනවා.

සමහර පත්තරකාරයන් දේශපාලනඥයන්ගෙන් ගෙවල් දෙක තුන ගන්නවා. තේක්ක වතු, රබර් වතු ගන්නවා. ඔබ මොනව ද අරන් තියෙන වරප්‍රසාද?

කිසිම දෙයක් නැහැ. මොකද මං කිසිම දෙයක් ඉල්ලගෙන යන ජාතියෙ කෙනෙක් නෙමෙයිනේ. ඉල්ලන්නෙ නැත්නම් දෙන්නෙත් නැහැනේ. ඇත්තම කිව්වොත් අපි තමයි දේශපාලනඥයන්ට උදව් කරලා තියෙන්නෙ. ඉස්සර ආර්. ප්‍රේමදාස උදේ පහට මට කතා කරන්නේ. ඒ කතා කරලා පත්තරෙන් ගන්න පුළුවන් උදව් ගන්නවා. අපි ඔය කාගෙන්වත් අරගත්තු උදව්වක් නැහැ. මට සාමාන්‍යයෙන් දෙයියනේ කියලා ජීවත්වෙන්න තරමට ආර්ථික තත්ත්වයක් තිබුණා. ඒ නිසා මට ගන්න දෙයක් තිබුණෙත් නැහැ.

ඔබ ‘දේශය’ පත්තරෙත් කර්තෘ ධුරයක් දැරුවා මට මතකයි.

ඔව්. මාස හයක් විතර. ඒක නොකළ යුතුව තිබුණු දෙයක් කියලයි අද මට හිතෙන්නේ. මං ඒකට තල්ලු වෙලා ගියේ මගෙ තිබුණු අදහස් එළිදක්වා ගැනීමේ වුවමනාවටයි.

මොන වගෙ අදහස් ද?
බලන්න අද සමාජය මොන තරම් පිරිහිල ද? කුඩු ප්‍රශ්නෙම ගන්න. මේවා කොහෙන් කෙළවර වෙයි ද?
මේ පරිහානියට ප්‍රධානම හේතුව විවෘත ආර්ථිකය නෙමෙයි ද?
ඒක වළක්වන්න පුළුවන් දෙයක් නෙමෙයිනේ. හරියට ගෝලියකරණය වගේ. කොහොම හරි එනවා.
මේ අර්බුදවලට ඔබ දකින විසඳුම මොකද්ද?

මං හිතන්නෙ බුදුදහමෙ තමයි උත්තරේ තියෙන්නේ. ඒක තමයි පදනම වෙන්න ඕනැ. ඒ පදනම මත ජාතික ආර්ථිකයක්, ජාතික ආණ්ඩු ක්‍රමයක්, ජාතික නීතියක්, ජාතික සංස්කෘතියක් ඇතිකරගත යුතුයි. මහාචාර්ය කේ. ඇන්. ජයතිලක වැනි බුද්ධිමතුන් ඕක හරි ලස්සනට පෙන්වලා දීලා තියෙනවා.

ඔබේ බිරිය කවුද?
මෙලිනා රණසිංහ. ගුරු වෘත්තිය තමයි කළේ.
දූ දරුවන්?
දුවලා දෙන්නයි. දෙදෙනාම විවාහකයි.
මේ දවස්වල මොනව ද කරන්නෙ?

පොත් කියවනවා. මම කවදත් කැමැති දේශපාලනය ගැන, ඉතිහාසය ගැන ලියැවුණු පොත්වලට. නවකතා නම් මං කියවන්නෙම නැති තරම්. රටේ ලෝකේ වෙන දේ ගැන මගේ තියෙන උනන්දුව අදටත් නැතිවෙලා නැහැ. අපි බුද්ධියට තැන දෙන්න ඕනැ. බුද්ධිමය නිදහස තමයි හුඟක්ම වටින්නෙ.